مجموعه های سوارکاری

شنبه 25 آبان
برگزاری نخستین جشنواره اسب کاسپین در مجموعه سوارکاری و چوگان نوروزآباد

چاپ خبر

برگزاری نخستین جشنواره اسب کاسپین در مجموعه سوارکاری و چوگان نوروزآباد

گرامیداشت زنده یاد لوئیز فیروز؛

نخستین جشنواره اسب کاسپین در استان تهران به میزبانی مجموعه سوارکاری و چوگان نوروزآباد برگزار شد.

به گزارش روابط عمومی مجموعه های سوارکاری، صبح پنجشنبه 23 آبان ماه نخستین جشنواره اسب کاسپین توسط انجمن حفاظت از اسب کاسپین و به میزبانی بهره بردار قسمت سوارکاری مجموعه نوروزآباد به مناسبت بزرگداشت لوئیز فیروز کاشف اسب کاسپین و بانوی اسب ایران برگزار شد.

در این جشنواره برای اولین بار در صنعت اسب ایران ؛ از تمبرهای یادبود لوئیز فیروز رونمایی گردید.

بر اساس اطلاعات علمی اسب کاسپین قدیمی ترین نژاد اسب در دنیا و پایه دیگر اسب ها از جمله اسب عرب و ترکمن است. زنده یاد لوئیز فیروز اسب کاسپین را از ایران به جهانیان شناساند و پس از آن با بررسی های علمی روشن شد که پیشینه وجود این اسب در کرانه دریای خزر به بیش از پنج هزار سال پیش باز می گردد.
اسب کاسپین قابلیت های زیادی برای پرش دارد و اسبی رام، دارای سری کوچک، چشمان بزرگ، گوش های کوتاه، پیشانی پهن ، پاهای ظریف ، سم های بیضی و محکم ، رنگ یک پارچه و حرکات نرم است.
دقت و علاقه فراوان شادروان خانم لوئیز فيروز به آثار باستاني ايران به وي كمك نمود تا به ارتباط مستقيم اسبچه خزر با اسب باستاني ايران پي ببرد.
لوئیز فیروز کاشف اسب کاسپین در سال ۱۳۳۶ با یک ایرانی به نام نرسی فیروز ازدواج و به همراه او به ایران سفر کرد. با کمک همسر خود و با توجه به علاقه‌ای که به اسب و سواری داشت مرکزی را به نام نوروزآباد در تهران جهت سواری فرزندانش تأسیس کرد.
این خانم آمریکایی الاصل فارغ‌التحصیل رشته دامپروری از دانشگاه کرنل همواره به دنبال اسبی کوچک اندام بود که برای سواری کودکان مناسب باشد.
سرانجام در بهار سال ۱۳۴۴ خورشیدی با پشتکار فراوان به‌طور کاملاً تصادفی در شمال ایران متوجه اسب کوچکی شد که در حال کشیدن یک گاری بود.
ایشان به واسطه داشتن تحصیلات در علوم دامی و آشنایی با انواع نژادهای اسب به سرعت به ویژگی‌های منحصر به فرد و ارزش‌های خاص این نژاد پی برد و براساس مطالعات و تحقیقات خود در طی مدت کوتاهی جوامع بین‌المللی پرورش اسب را مجاب به قبول این نوع اسب کوچک ایرانی به عنوان نژادی منحصر به فرد نمود.
او با تلاش فراوان موفق به معرفی نژادی شد که قدمتی هزاران ساله داشت. او توانست اسبی را مجدداً به دنیا معرفی کند که دارای ارزش فراوانی بود. اسب منحصر به فردی که به مینیاتور اسب عرب شباهت دارد. او موفق به کشفی شد که بزرگترین کشف یک گونه جدید اسب در قرن بیستم بود.
اسب کاسپین حيواني كه ۱۰۰۰ سال در لابلاي برگ‌هاي تاريخ پر فراز و نشيب ايران زمين مفقود بود و گمان مي‌رفت كه نسل آن منقرض شده باشد، در نيمه‌ي دوم قرن بيستم هم‌چون ستاره‌اي دنباله‌دار اما در حال افول خودنمايي كرد.
«در سواحل جنوبي درياي کاسپین اسب كوچكي زيست مي‌كند كه هرگز توصيفي از آن در كتاب‌ها نديده‌ام و در خارج از اراضي آنجا ناشناخته مي‌باشد» اين جزو اولين مشغله‌هايي است كه يك شهروند آمريكايي در برخورد با چند اسب كوچك در شمال ايران به ذهن خود راه مي‌دهد.
خانم “لوئيز فيروز” به دليل محل پيدا شدن اين حيوان آن را Caspian Pony ناميد كه كشاورزان محلي آن را با نام «مولكي» يا «پوزكي» به معني پوزه كوچك، مي‌‌شناختند.
هر ذهن پويا هنگامي بيشتر درگير جذبه‌ي اين حيوان نادر مي‌شود كه در نظر داشته باشد اسب‌هاي كوچكي كه به نام پوني خوانده مي‌شوند فاقد تناسب بدني و عموماً داراي دست و پاي كوچكتري نسبت به بدن خود هستند، اما حيوان مشاهده شده در جنوب درياي کاسپین، با وجود قد كوتاه – بين ۹۰ تا ۱۲۰ سانتيمتر – به يك اسب با تناسب بدني كامل شباهت داشت كه تا بدان روز چنين موردي در دنيا گزارش نشده بود.
تحقيقات گسترده‌ي بعدي با تغيير نام اين حيوان به «اسب مينياتوري درياي کاسپین ايران» و نهايتاً به «اسب کاسپین» همراه بود.
اولين اسبي كه توسط خانم فيروز مشاهده شد و بعدها “استاد” نام گرفت، نرياني بود كه يك گاري پر از سيمان را حمل مي‌كرد. پس از آن كشتزارها و روستاهاي مناطق جنوب درياي کاسپین به ويژه شهر آمل جستجو شد تا اسب‌هاي خالص به منظور پرورش جمع‌آوري شوند.
از آنجا كه كشاورزان در فصل غير كشت اين حيوان را در جنگل رها مي‌كردند، پيدا كردن آن‌ها در بين تعداد زيادي از اسب‌هاي بومي كه گاه تا نيمه بدنشان در گل و لاي فرو مي‌رفت بسيار دشوار و گاه ناممكن ‌مي‌نمود.
اسب‌هايي كه يافت مي‌شدند معمولاً توسط كشاورزان محلي براي حمل چوب از كوه به پايين و كشيدن گاري‌هاي سنگين مورد استفاده قرار مي‌‌گرفت. آن‌ها غالباً پر از شپش، كك و كنه و بعضي از آن‌ها ضعيف، زخمي و مريض بودند.
مناطق وسيعي جستجو شد اما به ندرت در مكاني خاص بيش از يك اسب مشاهده مي‌شد. به طوري كه تعداد تقريبي آن‌ها در كل سواحل جنوبي درياي کاسپین حداكثر ۵۰ رأس تخمين زده شد. كنكاش سال‌هاي ۱۳۴۴ تا ۱۳۵۳ به پيدا شدن ۲۷ كاسپين منجر شد.
آن‌ها به منظور حفاظت، تكثير و مطالعه به يك مجموعه بزرگ سواركاري در تهران منتقل شدند و به دليل هوش سرشار، توانايي ورزشي فوق العاده و قد مناسب، براي سوارکاری كودكان مورد استفاده قرار گرفته و در ميادين پرش هم رقيب اسب‌هاي بسيار بزرگتر شدند.
متن بالا برگرفته شده از سایت انجمن حفاظت از اسب کاسپین می باشد.